Okyanuslar Uranyum kaynağı olarak kullanılabilecek
Radyoaktif atıklarla ilgili sorunlara rağmen nükleer enerji, güneş ve rüzgar enerjisi gibi yenilenebilir enerji kaynakları yaygın olarak tesis edilinceye kadar hayati önem taşımaya devam edecek.
Okyanuslar, uranyum yakıtı için uygun kaynaklar fakat, uranyum okyanuslarda o denli küçük miktarlarda bulunuyor ki, uranyumu çıkarmak ekonomik açıdan pek uygun olmuyor.
Fakat Stanford’dan araştırmacılar üç kat daha fazla uranyum elde edilebilecek bir yöntem geliştirdiler. Yani yakın bir gelecekte CO² salınımını kontrol altında tutacak yeni bir uranyum kaynağına sahip olabiliriz.
Okyanuslarda şaşırtıcı miktarda pozitif yüklü uranil iyonları halinde uranyum bulunuyor. Toplamda yaklaşık 4.5 milyar ton civarında olduğu düşünülüyor. Bu miktar günümüzdeki enerji tesislerine 6 bin yıl kadar daha güç sağlayacak bir oran.
Bununla birlikte her bir çeyrekte bir tuz tanesi kadar (milyarda 3 parça) miktarda bulunduğu için yeterli oranda çıkarmak oldukça pahalı ve zaman gerektiriyor.
Uranyum tuzlu sudan amidoxime kullanılarak çıkarılır
Uranyumu tuzlu sudan çıkarmanın en iyi yolu, amidoxime olarak adlandırılan organik kimyasal maddeyle kaplanmış plastik elyaf çubuğunu deniz suyuna batırmaktır.
Uranil iyonları, amidoxime maddesine yapışır ve sonrasında ayrıştırılarak uranyum yakıtı olarak işlenebilirler. Bu metodun pratikliğiyle ilgili can alıcı nokta, iyonların ne kadar hızlı yakalanabilecekleri, çubuk ve fiberlerin ne miktarda ve ne sıklıkla yeniden kullanılabileceği ile ilgili.
Stanford’daki ekip, iletken hibrid karbon ve amidoxime fiber prototipi kullanarak bu üç alanda da daha iyi sonuçlar alabildiler. Elektrik akımını fiber üzerinden göndererek daha önceki fiberlerden yaklaşık 9 kat daha fazla Uranil, doygunluğa erişmeden emdirilebildi.
Ekibin Half Moon Bay’da yaptığı 11 saatten fazla süren testinde, üç kat daha fazla uranyum toplandı ve fiberler, standart amidoxime’in yaşam süresinden (dayanıklılığından) 3 kat daha fazla dayanıklılık gösterdi.
[irp posts=”8341″ name=”İklim değişikliği gözleminde süper bilgisayar kullanılıyor”]
Bir Japon ekibi 2012 yılında önceki tekniği kilogram başına yaklaşık 300 dolarlık bir maliyetle kullanmak üzere geliştirebileceklerini söylemişlerdi. Bu oran, o zamanki ticari piyasanın üç katı kadardı. Fakat, yeni yöntemin gerektirdiği miktar, bu miktarın yaklaşık yarısı kadar.
Çalışmanın yardımcı yazarlarından olan Li Cui, “Hala yapmamız gereken çok iş var fakat yapılanlar, kullanışlılığı sağlamaya dönük olarak atılmış büyük adımlar”
“Bu yüz yılın büyük bölümü için elektrik enerjisinin bir kısmı, açıp kapatabileceğimiz kaynaklardan karşılanmak durumunda olacak. Nükleer enerjinin de bu kaynak kombinasyonunun bir parçası olacağına inanıyorum” dedi.
